De Italianen Pasquale Stafano (piano) en Gianni Iorio ( bandoneon) spelen al zo’n 23 jaar samen, maar uit mijn naspeuringen blijkt dit pas hun tweede album te zijn. De hoestekst geeft zoals helaas gebruikelijk vrijwel geen informatie, maar ook via het net is er heel weinig over deze twee muzikanten te verkrijgen. En dat is in dit geval heel jammer want hun muziek is van een uitzonderlijke klasse die meer bekendheid ten volle verdient, dus bij deze heren artiesten en/of Enja doe daar wat aan. De bezetting van piano en bandoneon doet natuurlijk onmiddellijk denken aan de tango, maar daar is hier ten enenmale geen sprake van. De muziek is pure jazz met zoals de naam al aangeeft veel mediterrane elementen. Lichtvoetig pianospel aangevuld met superieur spel op de bandoneon of andersom, gelijk wie het voortouw neemt. De uitvoering van de arrangementen volgen de klassieke Europese klassieke traditie met een herkenbare opbouw van de composities.

Pasquale Stafano nam vier composities voor zijn rekening en Gianni Iorio de resterende twee. De twee muzikanten vormen een bijzondere symbiose, ze vullen elkaar aan in een bijna fysieke zin, alsof ze één lichaam vormen. Er zijn natuurlijk relatief lange monologen op piano of bandoneon, maar daarna is er een sensuele samensmelting tussen de instrumenten als in een wellustige liefdesdans. Het zijn lang uitgesponnen nummers die daardoor een zekere rust creëren waardoor de luisteraar zich mee laat trekken in een mooi geënsceneerd en welluidend landschap, zoals in het goed betitelde “Landscapes”. Volstrekt onbekende namen in mijn oren, maar na dit heerlijk klinkende album nooit meer. Na de maandenlange watermassa’s en het gebrek aan een echte winter is het verlangen naar droogte en zon inmiddels vrij evident in de lage landen, mocht dat nog enige tijd uitblijven dan is de muziek van Gianni en Pasquale een uitermate geschikte reddingsboei om te ontsnappen aan al te zwaarmoedige hersenspinsels.

Jan van Leersum.